Donald Parkinson tłumaczy i broni formatu programu minimum-maksimum używając modelu zapoczątkowanego w Programie Parti Ouvrier autorstwa Marksa i Guesde’a.
W tym artykule przedstawię ważną część dorobku Marksa, która jest często pomijana – jego wkład do sztuki tworzenia programów politycznych. Nie brak jest literatury traktującej o teorii czy filozoficznych ideach Marksa. Jednak często zapominamy, że Marks pomimo bycia strategiem politycznym również przyczynił się do rozwoju ówczesnych politycznych ruchów. Najbardziej znany z jego dorobku tej kategorii jest najprawdopodobniej Manifest Komunistyczny, napisany podczas walk roku 1848. Jednak to był dopiero początek politycznej kariery Marksa. Kluczowym dokumentem w celu zrozumienia całości jego politycznych dokonań będzie Program Francuskiej Partii Pracowniczej (Parti Ouvrier Français), napisany wspólnie z Julesem Guesde. Stanowi on nie tylko wyrażenie dojrzałej myśli politycznej Marksa, ale jest również podstawą do konstrukcji programu minimium-maksimum, który w mojej opinii powinien być fundamentem zorientowania i działania dzisiejszego ruchu socjalistycznego.
Skupiam się na tej kwestii nie w celu uprawiania archeologii historycznej, jednak po to by rzucić światło na współczesne problemy dotyczące programów politycznych dzisiejszych organizacji socjalistycznych. Program ten uważam za aktualny wzór dla programów politycznych po dziś dzień, nie tylko ze względu na to, że był to prawdziwy wkład dojrzałej myśli Marksa po jego doświadczeniach z Pierwszą Międzynarodówką i Komuną, ale również dlatego, że niniejsza struktura minimum-maksimum jest lepsza w stosunku do innych powszechnie uznawanych dzisiaj metod programowych pośród socjalistycznej lewicy. Jedną z takich metod, której się dobrze przyjrzymy w dalszej części artykułu, jest program przejściowy preferowany przez trockistów z publikacji LeftVoice, którzy niedawno skrytykowali program minimum-maksimum.
…