Człowiek zapytany o to, z czym kojarzy mu się polityka odpowie “z telewizją”, “z kabaretem” czy z czymś podobnie prozaicznym i odrażającym. Nie trudno mu się dziwić, gdy polityka wielu liberalnych “demokracji” stojąc na ramionach Fukuyamowskiego końca historii ogranicza się do niesamowicie intensywnego spektaklu dziejącego się na równie silnie ograniczonym polu dyskusji. Liberalna “demokracja”, będąca realnie oligarchią reprezentatywną, idąca pod ramię z kapitalizmem “wygrała” historię w 1989 roku wraz z upadkiem Muru Berlińskiego. Dziś “nikt poważny” nie rozważa alternatyw dla systemu, w którym żyjemy – jak zwykła mawiać pewna martwa wiedźma z wysp brytyjskich, “There Is No Alternative.” Stoimy więc na końcu historii i patrzymy bezsilnie jak nasilające się sprzeczności kapitalizmu doprowadzają coraz większe rzesze ludzi do życia na skraju biologicznego przetrwania przy równoczesnym, nieustannym przekazie o tym, jak to żyjemy w “erze ciągłego postępu”, gdzie “nigdy tylu ludziom nie żyło się lepiej.”
Dzisiejsza polityka polega na zarządzaniu systemem traktowanym jako ten idealny, ostateczny, bez perspektyw aby kiedykolwiek miały w nim zajść fundamentalne zmiany. Co za tym idzie, niezależnie od tego, która partia jest u władzy, wszystkie podstawowe problemy i zaprzeczenia istniejącego społeczeństwa pozostają nie rozwiązane, na zawsze traktowane jako “fakt natury”. Ten absolutny brak krytyki i kwestionowania kapitalizmu służy tylko i wyłącznie tym, w których interesie jest podtrzymanie tego systemu.
Jednocześnie wszystkie te ugrupowania polityczne, mimo że spora część z nich otwarcie i zażarcie broni istniejącego porządku (bądź też nieporządku) społecznego, spotyka się z zarzutami jakoby ich publiczne poglądy były tylko “przykrywką” dla ich prawdziwej agendy… komunistycznej agendy! W 1848, Manifest Komunistyczny Marks i Engels rozpoczęli od zaznaczenia że wszystkie obozy polityczne w Europie już wtedy obrzucały się oskarżeniami o “komunizm”. Co było ważne w tym momencie to objaśnienie, co sami komuniści mają przez ten termin na myśli. Nic się od tego czasu w tej kwestii nie zmieniło. Podobne oskarżenia o “komunizm” czy “socjalizm” widzimy rzucane także dziś, nawet w partie konserwatywne. Nadal potrzebne jest to objaśnianie.